මගේ කෙල්ල

මගේ කෙල්ල

ඇය අඩු සීනි කහට කෝප්පයක් වැනිය
බොන විට මඳ කහට ගතියක් දැනේ.......
නමුත් වෙහෙස නිවේ......

පාරුව - 01

පාරුව - 01

යාත්‍රිකයා මෙච්චර කල් යාත්‍රා කලේ ඉබි ගමනින්. සරසවියේ තිබුණු නිදහස ටිකෙන් ටික අහිමි වෙන කොට තමයි කාලය කොච්චර වටිනවද කියල තේරෙන්නේ. ඒකට කමක් නෑ. යාත්‍රිකයාට එක පාරටම හිතුනා, තමන් මෙච්චර කල් යත්‍රා කරද්දි ලැබුණු අත්දැකීම්       යාත්‍රිකයාගේ ප්‍රේක්ෂක පිරිසත් එක්ක (ඇත්තම කියනව නම් බලෙන්ම බ්ලොග් එක බලන්න එකතු කර ගත්තු යාලුවො සෙට් එක) බෙදා ගන්න.

       එදා වෙසක් මාසෙ පසළොස්වක පෝය දාට  දවස් දෙකක් පහු වුනු දවසක්. හා පුරා කියල යාත්‍රාව පටන් ගත්තේ, මහනුවර දළදා මාළිගාවෙන්. 

යාත්‍රිකයා නුවර වැවේ වලාකුළු බැම්ම පහු කරගෙන ආවා. නුවර වැවේ තිලාපි පොකුරු පිටින් පීනනවා. දියකාවොන්ටත් උන්ගෙම මස් කාල එපා වෙලා ඇති. මොකද නුවර වැවේ ඉන්නෙ උන්ම විතරයි මාලු වර්ගයකට. ටිකක් වෙලා නුවර වැවේ කොළ පාට බොර වතුර දිහා බලන් හිටියොත් අඩි 3ක විතර තිලාපිත් බලාගන්න පුළුවන්. නුවර වැවේ ප්‍රධාන අයිතිකාරයෝ තිලාපි වුනාට තවත් සෙට් 1ක් ඉන්නවා වැවට අයිතිකම් කියන. උන් තමයි ඉබ්බොයි පාත්තයොයි. මධHහන වෙලාවට මේ ඉබ්බො වැවට පහත් වෙච්ච පරණ ගස් උඩට ඇවිත් බෙල්ල දික් කරගෙන අව්ව තපිනවා. එච්චර දිග බෙල්ලක් ඔය කටුව ඇතුලේ කොහොම ගුලි වෙල තියෙනවද කියල පුදුමත් හිතෙනව වෙලාවකට. මොනව වුනත් වැව අයිනේ විකුනන්න තියෙන පොරි දැකල යාත්‍රිකයාට හිතුනා, මාළුන්ට අරන් කන්න දෙන්න. හැබැයි රු 30 පොරි පැකැට්ටුව අපේ එක කටකටත් මදියි. යාති%කයා ආපහු හැරිල ගිහින් පාන් ගෙඩියක් ගෙනාවා. කෑලි කෑලි කඩල වැවට දානකොටම කටවල් 100ක් විතර ඇවිත් පාන් කෑල්ල අතුරුදහන් කරවනවා. යාත්‍රිකයා ආපහු ගියා තවත් පාන් ගෙඩියක් ගෙනාවා. ඒකත් මිනිත්තු පහෙන් අතුරුදහන්. යාත්‍රිකයා කලේ විහිළුවක් කියලත් හිතෙනවා. මොකද මිනිහ කුකුළු මස්, මාළු විතරක් කන සීමිත සර්වභක්ෂක චරිතයක්.

යාත්‍රිකයා ඊට පස්සේ ගියේ දළදා මාළිගාවට. රැජිණ හෝටලයේ පිවිසුම් ද්වාරය අසල පාරේ කහ ඉර ළඟ ඉඳගෙන වතුසුදු මල් විකුණන වයසක අම්මගෙන් මල් එකකුත් අරගෙන ඇතුළු වුනේ වැල් බෝධිය පැත්තෙන්.  දැන් ඒකාලෙ වගේ නෙවෙයි. ගමන් මලු, පාවහන් ඔක්කොම තියන්න තියෙන්නෙ එක තැනක. යාත්‍රිකයාට එක දෙයක් දිරවන්නෙ නෑ. ඒ තමයි බෑග් කවුන්ටරයේදි ආධාරයක් කරන්න කියල කියන එක. එක්තරා විදිහක බල කිරීමක්. හැම දේම වාණිජකරණය වෙලා. ආගමික ස්ථාන පවා. යාත්‍රිකයා කවදාවත් එතනට කැමැත්තකින් ආධාර කරල නෑ. ඒකත් කොරල මාළිගාවට ඇතුළු වුනා. එළියෙ තියෙන වතුර මලින් මල් ටිකට පැන් ඉහල උඩ මළුවට ගියා දළදා වහන්සේ වැඳ ගන්න. ඒ වෙලාවෙ හවස තේවාව. පහළ මළුවෙ ශබ්ද පූජාව. යාත්‍රිකයාත් සෙනඟ මැද්දේ කිටි කිටියෙ තද වෙලා දළදා කරඬුව ඇස් දෙකෙන්ම බලා ගත්තා. සාදු සාදු සද්දේ හැම තැනම. පැත්තකට ගිහින් දන්න කියන ගාථා සජ්ජායනා කරල% ශ්‍රද්ධාව උපදවාගෙන බැස්සා පහත මාලයට. 

මාළිගාවෙ එක කොටසක් කටු ගෙයක් විදිහට වෙන් කරලා. ඒකෙ තියෙනවා, 1815 උඩරට ගිවිසුම. ඒකෙ වැඩි හරියක් සිංහල රදළවරු අත්සන් කරල තියෙන්නෙ දෙමළෙන්. ඒ කාලේ රජතුමා නායක්කාර් වංශිකයෙක්. ඒ කාලෙත් මේ වගේම තමයි. බලයට නිලතල වලට තමන්ගෙ ජාතික අනනHතාව පවා පාව දෙනවා. ඒ එක්කම යාත්‍රිකයාට පොඩි ආඩම්බරයක් ඇති වුනා. මොකද දන්න කාලෙ ඉඳන් යාත්‍රිකයා අත්සන් කරන්නෙ සිංහලෙන්. ඒත් අපේ බහුතරය තවමත් දැන හෝ නොදැන යටත් විජිත මානසිකත්වයෙන් ඉන්නෙ.

දළදා මාළිගාව ගැන විස්තරය ප%මාණවත් කියල හිතෙනවා. ඊළඟ ලිපියෙන් ඔයාලව පාරුවෙන් මහනුවර වටයක් එක්ක යන්නයි හිතන් ඉන්නේ. එතකන් පාරුවට ගොඩවෙන්න නොඉවසිල්ලෙන් බලා ඉඳිවි කියා සිතනවා.

ඔබට ජය!!!

තහනම් පෙම

තහනම් පෙම 

තනි තරුවකි ඈත දිළෙන

සඳක් විලස එලිය නොදෙන

කුමුදුනියේ නුඹ පිපෙන්න…..

සඳ කිරණට හාදු දෙන්න…

නිවෙන දිළෙන දුබල එලිය

නොදැනුනාට ඔය පෙති මත

බලා ඉන්න වරම් දෙන්න

විකසිත වන ඒ ලස්සන 

                                                                                                                                         සොනාර 

ඇයට

අවංකයා

අවංකයා 

ඇය නොදන්නා තෙක් 

ඔහු විමසනා තෙක් 

ලෝකයාට හෙළි නොවනා තෙක්

මගෙන් නොගිළිහෙනා තෙක්

අවංකයි මං ............