කණාමැදිරියෙක්මි....

කණාමැදිරියෙක්මි.... ඔබ අලු මඳ යැයි හැඟවූ.... 

කුමුදුනියේ...... සියුමැලියේ........
මඳ පවනේ තාලෙට නැලවුනේ
නුඹෙ වරුණයි මුලු විල් තෙරේ
නුඹෙ ගුණමයි මුව මුව දස අතේ

සඳ පෑයූවේ නුඹටම යයි සිතනු එපා
තරු මල් පිරිවර සමඟේ වැජඹෙනු දකිනු නියා
තරුපති බව නොදනුව නොසිතමි මන්දා
වළාකුලින් සඳ අවහිර කරනු කියා
තරහින් ඔහු දෙස බලනු එපා .....

බිඟු ගැයුවේ නුඹටම යයි සිතනු එපා
නුඹ රොන් ගන්නට ආ බිඟු පලවා හරිමු කියා
මඳ පවනත් හෙමිහිට හැමු හින්දා
විල් දිය රැළි නගමින සෙලවු හින්දා
ඔවුනට සැර දෙස තබනු එපා...                                                                                           සොනාර
                                                                                                                                 

කනාටු පොල් ගස

කනාටු පොල් ගස

ගම් මැද තැන්නේ පැතිරුණු ලන්දේ 

අපා දෙපා බහුපා සතගේ 

වාදන ගායන නැත අද පෙර සේ 

තනිකම පමනයි අද එහි ඇත්තේ 

පොළවේ රතු පස පිස දමමින්නේ 

වාසුළි මවමින් රඟ දෙන්නේ 

ගිනියම් ලේ රතු චන්ඩ මාරුතේ 

කෙලෙසද නුඹ මේ අඩුව මකන්නේ 

වන මැද දෑත් විදා දසතේ 

තම දරු කැල රකිනුව විලසේ 

පැතිරුණු අතු පතරින් යුතු ගොරකේ 

නැත අද නුඹ මේ මිහි මඬලේ 

යකඩ දසන් නියවා ගත් මුවිනේ 

කා දැමීය මුලු දෑ එසැනේ 

බද්දක මහිමෙන් මායිම අයිනේ 

කනාටු පොල් ගස ඉතිරි වුනේ 

                                                                                                                                         සොනාර 

මම එනවා අම්මේ....

දේව දුතියේ......

මම

මම

ඇය සඳ වගේ        -       ඔහු කීවා.

ඔහු හිරු වගේ       -        ඇය කීවා.

සඳ සඳ වගේ         -        හිරු හිරු වගේ.

ඔහු ඔහු වගේ        -        ඇය ඇය වගේ.

තවකෙකු කීවා      -        මා අසා සිටියා.

සඳ  සඳ වගේවත්   -       හිරු හිරු වගේවත් 

ඇය ඇය වගේවත්  -       ඔහු ඔහු වගේවත්

නොවන බව          -       මම නොවන මට සිතුනා

සොනාර